Omdat het december is, de maand van blijde verwachtingen, en
omdat dit wellicht onze laatste column is, wil ik het hebben over nageslacht en
het al dan niet krijgen daarvan.
Als tienermeisje droomde ik van een baby als object om al
mijn liefde in kwijt te kunnen. Ik had al een hondje. Het feit dat zo’n hondje
kennelijk niet genoeg was om de leegte te vullen had me moeten waarschuwen dat
een kindje ook geen goed idee zou zijn. Gelukkig was ik vrij verlegen en waren
mijn eerste vriendjes dat ook, waardoor ik geen kans liep zwanger te worden.
Naarmate ik ouder word, wordt de kinderwens zwakker.
