Popsterren en het redderscomplex

Lieve Rolf,

Niet al te lang geleden was ik bij een concert van Bright Eyes, de band achter Conor Oberst – een poëtische en emotioneel instabiele singer-songwriter die er op dertigjarige leeftijd nog steeds uitziet als een verdwaasd jongetje. Het concert was nauwelijks begonnen of er werd al een meisje de zaal uit gesleept. Flauwgevallen. Er zouden er nog zeker vier volgen. Een vriend merkte op: ‘het lijkt wel of we bij Justin Bieber zijn.’

Wat is het aan popsterren dat meisjes zo hysterisch maakt? Bij een Justin Bieber is de aanbidding van tienermeisjes begrijpelijk: die jongen is een kruising tussen een puppy en een Disneyprins, hij zingt met zuivere stem romantische liedjes die een licht seksuele connotatie hebben, en hij kan dansen. Een veilig, ongecompliceerd object om op afstand opgewonden van te worden. Maar bij populair geworden rock- of folkmuzikanten is iets anders aan de hand. Ooit begonnen uit een oprechte liefde voor muziek, weten velen niet wat hun overkomt als ze succes krijgen. Net als een deel van hun oorspronkelijke publiek lijken ze vaak te denken dat populariteit en artistieke integriteit niet samengaan. Ze vluchten in een drugsverslaving, terwijl de verkoopcijfers blijven stijgen.

De (on)gelukkige single

Lieve Emy,

Laatst had ik een gesprek met mijn oom, de broer van m’n vader. We stonden samen te roken en hadden het over het verschil tussen zijn generatie en de mijne. Een van de grootste verschillen bleek dat hij een generatie individuen op ziet groeien die steeds langer single blijven. Dit komt volgens hem door een grotere zelfredzaamheid, ingegeven door een grotere verantwoordelijkheid voor het inrichten van je leven, een verantwoordelijkheid die al op jonge leeftijd een scala aan keuzemogelijkheden biedt. Dit maakt kiezen in het algemeen en kiezen voor een partner in het bijzonder lastig(er): hoe meer keuzes je hebt, hoe meer opties je moet afstrepen, hoe groter de angst om een verkeerde keuze te maken.