De vrouw van 70000

Lieve Emy,

Ik weet niet of je het mee hebt gekregen, maar de afgelopen week viel me op in het nieuws, op het internet en in de kranten: vrouw belt ex-vriend 70000 keer. Mijn eerste, toch vrij primitieve reactie was: waar is het met die vrouw misgegaan?

Doorlezen leerde dat het ging om een vrouw van middelbare leeftijd die haar (veel oudere) ex in vier maanden maar liefst 70000 keer had gebeld. 70000 keer! Als je ervan uitgaat dat er 120 dagen in vier maanden gaan en dat je op een gemiddelde dag 12 effectieve 'beluren' hebt (je moet toch eten, boodschappen doen, douchen, slapen) dan bel je 48,6 keer per uur. Dat is je telefoon grofweg iedere minuut het commando 'bellen' geven!

Omdat de berichtgeving niet specifieker was dan de 70000 keer bellen, trad mijn verbeeldingskracht in werking. Het fascineert me, een vrouw die zo geobsedeerd is door een ex dat ze hem 120 dagen achter elkaar iedere minuut van de dag belt. Dat doe je niet zomaar.

Het is begrijpelijk dat je over zo iemand denkt dat ze knettergetikt is, hartstikke kierewiet. Maar ook als je labiel bent als een metronoom op stoom begrijp je na pak 'm beet de 1000ste keer bellen dat er waarschijnlijk niet opgenomen gaat worden. Daar zit dus meer achter.

Ik stel me haar voor, zittend in het huis van bewaring, bewegend met een duim die niet langer 'dial' in kan drukken. In haar slaap huilt ze, ze schrikt wakker. Wat als hij in gevaar is en zij hem niet kan bereiken? Waarom heeft ze niets meer van hem gehoord sinds die geweldige nacht die haar haar baan heeft gekost, die haar sociale leven naar de filistijnen hielp, die ervoor zorgde dat ze veranderde in een monster?

Ik denk dat er meer aan de hand is dan een vrouw die de weg kwijt is. Zoiets wordt ergens door veroorzaakt. Zonder twijfel overdrijft ze, maar wat zit er achter? In het nieuwsbericht wordt gemeld dat de man ontkent dat hij ooit een relatie met haar heeft gehad. Dat klinkt schuldig.

Heb jij een idee over wat de vrouw van 70000 dreef? Mijn gok is dat ze leed aan onbeantwoorde liefde. Begrijp je dat, dat je zo vastzit in het verdriet om een relatie die voorbij is, dat je niet langer helder nadenkt, en net zo lang blijft proberen tot je antwoorden krijgt van die ander?

Lieve Rolf,

Als je het over 120 dagen hebt dan leggen mijn hersenen gelijk het verband met Salò, met sadisme dus. Hoe poëtisch als die vrouw daadwerkelijk precies 120 dagen lang haar liefdesobject heeft bestookt met haar telefoontjes, om de 121^e dag te besluiten dat het zo mooi geweest is. Maar de vrouw is gearresteerd, het zullen niet exact 120 dagen zijn geweest en wie de sadist in dezen is, is vooralsnog onbeslist. Hoeveel moeite was het voor deze oude man geweest om die telefoon één keer op te nemen? Hij had kunnen vragen: ‘Betty, wat is er toch aan de hand, meisje? Wat wil je van me horen?’ Hij had ook kunnen zeggen: ‘Luister eens, ik voel helemaal niets voor je en ik zou graag willen dat je ophield met bellen.’

Ik ga er nu even van uit dat Betty niet belde uit het sadistische motief dat een aanhoudende beltoon haar (vermoedelijke) ex horendol of doof zou maken (als van gehoorbeschadiging niet al sprake was, wat het negeren aanzienlijk moet hebben vergemakkelijkt). Ik ga ervan uit dat ze handelde uit liefde. Misschien wilde ze een antwoord, misschien kwam daar gaandeweg bezorgdheid bij toen dat antwoord uitbleef. Misschien ook koesterde ze de hoop dat de aanhouder wint, dat het constante bellen een bewijs zou vormen van de intensiteit en immensiteit van haar liefde en dat de stille toehoorder aan de andere kant van de lijn op een dag in zou zien dat iemand die zoveel aan hem denkt het recht heeft om bij hem te zijn.

In het boek Love Sick stelt klinisch psycholoog Frank Tallis dat de scheidslijn tussen waanzin en verliefdheid flinterdun is en zo ook de scheidslijn tussen stalking en romantisch gedrag. Er zijn talloze boeken en films waarin een man met zijn uitzinnige, romantisch bedoelde handelingen uiteindelijk de liefde van een vrouw verwerft. Op dat punt had zij hem al vele malen een straatverbod op kunnen leggen, maar het feit dat ze toch is ‘gezwicht’ maakt dat de man in de verhaalwereld niet in behandeling hoeft voor erotomanie, maar de romantische held blijft. Volgens Tallis mag de romantische held uit het dagelijks leven wel wat minder gemedicaliseerd worden: ‘Among the dusty volumes of academic psychiatry might be hidden some of the most heroic and romantic tales of love ever told: case studies of great lovers who were rejected, would not give up on love, and were subsequently pronounced insane.’

Rolf, ik heb respect voor de vrouw van 70000. Zelf heb ik het nooit zo lang volgehouden. Al kan ik behoorlijk volharden in een obsessieve liefde, ik heb toch nog tekenen van buitenaf nodig dat er hoop is. En zo jeukten mijn handen, elke keer als ik een romantische volharder op tv zag voor wie dat gedrag vruchten afwierp. De vrouw van 70000 had zulke impliciete goedkeuring niet nodig, zij handelde volgens haar instinct, zonder remmingen. Zij is tot het uiterste gegaan om de gevolgen van haar gevoelens uit te dragen. Zij is een heldin.