De regels en het spel

In April publiceerde De Uitvreter de volgende briefwisseling. 

Lieve Rolf,

Dat de liefde je overkomt is een mooie droom, een romantisch ideaal, maar misschien boven alles gemakzuchtig. Vrouw struikelt, man vangt haar op, één gedeelde blik en daar is de liefde al. Zo zien we het graag. Noem me een calvinist, maar ik denk dat je voor de liefde moet werken. Verliefdheid kun je tot op zekere hoogte maken, als je de juiste ingrediënten hebt.

Een vriendin van mij denkt er ook zo over, zij volgt daarom ‘The Rules’. The Rules is een versierhandboek voor vrouwen. Er staan maar liefst 35 regels in het boek en ze komen er allemaal op neer dat je als vrouw ‘hard to get’ moet spelen. Nooit maar dan ook nooit mag jij hem als eerste benaderen of bellen. Sterker nog, je wordt geacht zijn telefoontjes zelden te beantwoorden. Nou heb ik mijn vriendin gewezen op het feit dat er een vrouwenoverschot is in de stad waar we wonen. Kiloknallers in elke kroeg. Je kunt nog zo charmant ree-ogig staan te lonken, als hij voor jou moeite moet gaan doen terwijl je loenzende buurvrouw goedkoper is, zal de keuze snel gemaakt zijn. Als jij niet terugbelt zijn er vijf anderen die dat wel doen.

Mijn strategie is anders. Ik kies mijn mannen graag zelf uit. Als ik iemand zie die ik mooi en interessant vind is de jacht geopend. Deze strategie heeft in het verleden redelijk gewerkt, waarschijnlijk juist omdat ik zo slecht ben in het jagen dat het met veel onbedoeld gebloos gepaard gaat. Toch maak ik me zorgen over de Regels en het Spel. Als ik aan mannen vraag of ze het leuk zouden vinden als een meisje op hen afstapt vallen de antwoorden in twee tegengestelde categorieën: ‘ja, natuurlijk, dat vind ik stoer!’ of ‘nee, natuurlijk niet, als een meisje op jou afstapt is er iets mis met ‘r!’. Hoezeer mannen het jagen ook verleerd zijn, zelf de prooi zijn zien velen ook niet zitten. Wat vind jij Rolf, mag een vrouw het initiatief nemen? En hoe ver mag ze daarin gaan?

Lieve Emy,

Het mannelijke equivalent van The Rules is het boek The Game. The Game is een ‘hoe kan ik zo makkelijk mogelijk zoveel mogelijk lekkere vrouwen neuken’-handleiding inclusief een maandagenda waarop je op dag 1 naar de kapper gaat en op dag 30 iedere vrouw oppikt die je het oppikken waard vindt; tegen die tijd heb je een hoed op, heb je 7 zilveren ringen en een roze sjawl, zijn je nagels verzorgd, draag je alleen nog maar dure maatpakken, heb je op iedere vraag een reteintelligent antwoord en kun je aan niets anders meer denken dan aan het versieren van vrouwen.

The Game houdt echter geen rekening met jagende vrouwen: vrouwen zijn het slachtoffer, de prooi. Wat mij betreft daarom: hoera voor jagende vrouwen. Jaag maar, schop het Spel maar in de war: veel mannen zijn er te schijterig voor. En waarom zou je ook niet? Als je op zoek bent naar een leuke vent – een one-night-stand of een levenspartner – en je ziet ‘m voorbij lopen, waarom zou je daar dan niet op afstappen? Bovendien, het verschil tussen mannen (als jager) en vrouwen (als prooi) is wat mij betreft een onterechte verdeling: een actief jagende vrouw vind ik prachtig. Natuurlijk, iedere man heeft zijn eigen voorkeuren. Voor mij is het zo dat alle moeite die ik niet hoef te doen voelt als een cadeautje: ik ben graag prooi, zolang de jaagster interessant is. Dat komt omdat het mij uiteindelijk niet om het Spel en de Regels gaat, maar om dat wat daarop volgt; niet de jacht maar het diner dat je ermee kunt gaan bereiden is belangrijk. Als je tijdens het diner je dierlijke lusten kunt botvieren of liefde blijkt te vinden, wat maakt het dan nog uit wie op wie heeft gejaagd?