Liegend verleiden

Lieve Rolf,

Afgelopen maand heb ik het verschillende keren meegemaakt: ik ben in een café en een jongen probeert me te versieren, alles gaat goed tot de vraag komt wat ik doe in het dagelijks leven. Heel even twijfel ik, dan vertel ik dat ik nu met een tweede master bezig ben en dat ik overweeg te promoveren. Na die woorden is de teleurstelling bij de jongen bijna voelbaar. Er worden geen telefoonnummers uitgewisseld.

Bij zo’n situatie moet ik altijd denken aan de jongen die me zei dat hij zich een man wilde voelen, en een vrouw zich een vrouw wilde laten voelen.
Een iele jongen, kleiner dan ik als ik hakken droeg, maar hij noemde mijn voeten ‘voetjes’ en mijn handen ‘handjes’. Potsierlijk, en ik kon het niet helpen dat ik moest lachen om zijn pogingen zich boven me te verheffen.

Toch had ik graag in zijn behoefte voorzien, probeerde er ook in te voorzien, door mijn schoenen erop af te stemmen, door elke kans om zijn ego te strelen aan te grijpen. Het mocht niet baten, mijn handen waren net een maatje te groot om ‘handjes’ genoemd te kunnen worden. Maar Rolf, ik ben nu 25 jaar, zonder hakken ben ik 177 centimeter, en ik zal me dit jaar zowel Master of Arts als Master of Science mogen noemen. Hoe kan ik een jongen zich nog man laten voelen, zonder me klein te maken? Of zal ik ze in het vervolg maar zeggen dat ik 21 ben en dat ik stewardess wil worden? Is het noodzakelijk te liegen om te verleiden?

Lieve Emy,

We gaan een paar jaar terug in de tijd, op zoek naar de effecten van het liegen om te verleiden. Ik was een jonge en relatief onbezonnen vent op zoek naar liefde en aandacht. Ik versierde meisjes, en deed dat door heel veel te praten.

Ik was in Oostenrijk en sliep in een huis met ski- en snowboardleraren. Alle verhalen die je ooit over dat tuig hebt gehoord zijn waar: ze zuipen zich kapot, ze slapen weinig en ze zijn continu op zoek naar sex. In het dorp waar we waren liep ook een knap Deens meisje rond, een meisje dat ik op de laatste dag versierde. Toen we ‘s morgen wakker werden begon ik te praten: ik had de gelegenheid, het publiek en de gewilligheid van een heldere katermorgen. Ik nam haar in mijn woordenstroom mee naar de mooiste bergen, zandlandschappen bij zonsondergang en festivals van vreugde. Met half open mond kwijlde ze me gewillig achterna. Terugpraten deed ze echter nauwelijks. De onzin die ik uitkraamde was voor haar een lyrische idyllle, maar wat voor haar een mooi verhaal was, was voor mij niets meer dan wat onzin, een grapje. Ik lulde om te verleiden, maar vond niet de diepgang die ik zocht.

Als je staat te praten met iemand die bang wordt van je scherpe tong, je interessante babbel, je intelligente bestaan, waarom zou je daar dan tijd in steken? Omdat je haast hebt om liefde te vinden? Maar waarom zou je haast hebben? Je hebt nog alle tijd om te wachten op die vent die eruitziet als Brad Pitt, denkt als Albert Einstein en de idealen heeft van Che Guevera. Tot die tijd zul je twee keuzes hebben: liegen voor een scharrel of je gelukkig weten met je eigen kwaliteiten, geloof houdend in het feit dat je op een dag iemand tegen zal komen die je zal waarderen om wie je bent, zonder dat je daar welk masker dan ook voor hoeft op te houden.