De rebound

In Mei werd deze gedachtenwisseling in De Uitvreter geplaatst. 

Lieve Emy,


We hebben het er in onze afgelopen briefwisselingen nog niet over gehad, en het moet er toch maar eens van komen: ik wil je graag iets vragen over de rebound, een bekend fenomeen in het liefdesleven van een jonge vrijgezel op zoek naar ware liefde. Dit is het voorbeeld.



Ik was op een feestje en vermaakte mij goed. De deur van het etablissement zwaaide open en het was alsof de lucht even trilde: een stralende blondine trad de ruimte binnen. Op slag was ik verliefd. Even later stelde ik me voor. ‘Ik ben Rolf, ga je mee naar de rookruimte? Ik rook namelijk.’ Dat wilde ze wel, en voor ik het wist was het drie uur ’s nachts en rook ik het genoegen van een nieuw bed, een nieuw meisje, een nieuw avontuur. Een week later, ik kuste haar hartstochtelijk, trok ze plotseling haar hoofd terug. ‘Je moet wel weten, dit wordt geen vriendjes en vriendinnetjes gedoe.’ Ik vond dat het dat al wel een beetje was en vroeg verbaasd door. Dat het net uit was. Dat het nog pijn deed. Dat hij rondspookte in haar hoofd. Ik was verliefd, was verbaasd en bleek de rebound.


Ik kon op dat moment niet beslissen weg te gaan. Het was te leuk, te spannend. Toch was het verstandig geweest. Ik pijnig mijzelf met de hoop op een verandering, op een eerlijke kans. Dat ik haar help in haar verwerkingsproces is vriendelijk van mij, maar niet erg eerlijk naar mezelf. Vandaar mijn vraag: is het dom om de rebound te blijven als je zelf hoopt op meer, of is het een nobele daad, een vorm van zielenzorg, waarmee je iemand weer klaarstoomt voor een nieuw avontuur, ook al ga je er zelf langzaam – en heroïsch – aan ten onder?




Lieve Rolf,


Ik ben blij dat je begint over de ‘verwacht-niets-van-mij’-uitspraak. Meerdere malen heb ik mij afgevraagd of het voor jongens even vernederend is als voor meisjes al voor aanvang van een relatie te horen dat er nooit een relatie zal komen. De ‘verwacht-niets-van-mij’-uitspraak komt altijd te vroeg. Je had nog niet uitgesproken dat je verliefd was, het misschien nog niet eens gedacht. Maar meestal heb je wel die hoop door laten schemeren in je blik of woorden.


Voor degene die de uitspraak doet geeft dit zogenaamd blijk van eerlijkheid. Dat is een excuus; wat het werkelijk is is een vraag om een vrijbrief: ik wil geen enkele verplichting jegens jou aangaan, ga jij daarmee akkoord? Alleen al doordegene te zijn die deze uitspraak kan doen laat jouw geliefde blondine zien dat zij denkt of weet dat jij meer voor haar voelt dan zij voor jou. Ze plaatst jou in een kwetsbare, onderdanige positie. Daar kun je je op twee manieren uit redden: je uit de voeten maken of heel hard roepen ‘ja, ik wil ook alleen maar seks hoor’. Als je verliefd bent, moet je hier nooit ‘ja’ op zeggen. De verliefde dwaas die zich heeft laten zeggen ‘ik kan me niet binden’ en toch blijft hangen kan erop rekenen weken of maanden later de woorden ‘maar ik heb je toch niets beloofd’ te horen.


Het komt wel eens voor dat een rebound een vriendje wordt, maar niet na de ‘verwacht-niets-van-mij’-uitspraak. Er moet dan te veel strijd geleverd worden om je waardigheid terug te winnen. Als romantica ken ik de verleiding om onbeantwoorde liefde als een heroïsch offer te zien, om verliefder te worden
van vernedering. Die heroiek zal je blondine er niet in zien. Zij zit niet te wachten op jouw pijn.