Terugtrekbeweging

In Februari draaiden we de rollen om. Dit is onze briefwisseling, geplaatst in het Noord-Hollands uitblad De Uitvreter.

Beste Rolf,

Je hebt mij verteld dat je een fatale man bent. Iemand die er een hobby van maakt vrouwen te verleiden. Ik ben daarom benieuwd of jij je licht kunt laten schijnen over iets wat ik als een specifieke fatale techniek zie: de terugtrekbeweging.

Ik heb het hier niet over een ouderwetse vorm van geboortebeperking, maar over een psychologisch machtsspelletje: een man uit eerst hevige romantische gevoelens en spreidt daarna complete kilheid tentoon of verdwijnt zelfs geheel van het toneel. De man in kwestie is doorgaans iemand die je nog niet zo goed kent en die je verrast door je met trillende handjes en knikkende knieën te vertellen dat jij zijn zon, maan en sterrenhemel bent. Onder de indruk van de intensiteit van zijn passie denk je ‘vooruit, laten we het een kans geven’. Maar zodra hij je als een speelgoedtreintje in beweging heeft gezet, laat hij je los. Waarop jij helemaal ontspoort. Je weet niet waar je het moet zoeken, wat je hebt gedaan om die verliefdheid te verspelen en hoe je die weer terug kunt krijgen.

Je zou kunnen zeggen: terugtrekken, dat is de simpelste vorm van dumpen. Een man heeft je versierd en daarna is de lol er voor hem af, he’s just not that into you. Dat verklaart het einde, maar niet het begin. En het verklaart wat je er als vrouw van moet denken, maar niet hoe het voor de man aanvoelt. Zeg me, Rolf, jij fataal figuur, is dit ook één van jouw versiertechnieken? En zo ja, is de terugtrekbeweging altijd bedoeld om te dumpen, of ook om het verlangen aan te wakkeren? Is het begin toneelspel, ernst, of een combinatie van die twee? Als er verliefdheid zit in het begin, waar verdwijnt die dan naartoe? Gaat het om de macht, of om het meisje?

Lieve Emy,

Wat een interessant onderwerp. De terugtrekbeweging is inderdaad een tamelijk fatale techniek die ik weleens gebezigd heb. Ik vraag me echter af of het wel een techniek is. In mijn ervaring is het namelijk zo dat de terugtrekbeweging voorafgegaan wordt door een oprechte liefdeservaring.

Ik zag een meisje staan. Ze was mooi als een romanpersonage: heldere, in het donker oplichtende blauwe ogen, een door de wetten van het vrouwelijk reliëf geplooid lichaam en de scherpzinnigheid die ik van mijn beste vrienden verlang. Een vrouw om verliefd op te worden. Ik zette mijn hoed recht, tikte met mijn hakken tegen elkaar en versierde haar. Ik paaide haar met lieve woordjes, maar bleef op afstand, wat zij merkte. Ze vertelde over mannen die haar versierden en dan, na een aantal leuke weken nooit meer terugkwamen. Ik bezwoer haar dat het deze keer anders zou zijn.

Ondertussen wist ik wel beter; waar ik liefde had gevoeld kroop langzaam een onbehaaglijke onzekerheid: is dit dan de vrouw waar ik de rest van mijn leven bij ga zijn?

Toen ging ze op vakantie. In die vakantieweek stopte ik de liefde die ik voelde in een donker hoekje weg, niet omdat ik had gewonnen door haar te versieren en het zat was, maar omdat ik bang was, bang voor liefde, bang voor het definitieve einde van mijn comfortabele vrijgezellenbestaan. Wat volgde was de terugtrekbeweging. We spraken elkaar nimmer weer.

Het gaat altijd om het meisje, maar niet perse om het meisje van dat moment, maar om HET meisje, de droomvrouw, die ene die ergens los rondloopt, wachtend op jouw liefde. Als bij een nieuwe liefde na een aantal weken de twijfels rijzen denk je te moeten concluderen dat dit niet die ene is. Dat is fataal, maar niet bewust fataal. Ik zoek de oorzaak in de breed gedragen illusie van de ware liefde. Volgende maand zal ik je daarom de theorie van de lantaarnpaal uit de doeken doen.